mijn vingers en mijn tenen,
mijn lippen, oren, haren,
mijn ogen en mijn wangen,
mijn knieën en mijn neus,
tot in mijn ellebogen, zolen
en het puntje van mijn tong,
het beweegt,
scharniert
en viert,
het is een symfonieorkest
waarvan ik Meester ben,
en dagelijks lees ik de partituur
waarvan ik alle noten ken
en alle balken
waar ik moeiteloos op dans,
waarop het zalig wiegen is,
zoals een koorddanser
behoud ik schijnbaar zonder
inspanning het evenwicht,
ik zing in alle tonen alle stemmen,
steeds in perfectie afgestemd,
mijn enig uniek levenslied,
schater het uit om even later
een veelbetekenende stilte
in de ruimte van het zijn
te laten vallen
en dan zie ik jou ,
en ik word meteen opgenomen
in een sterrenzee,
een oceaan
van zinderende lichtjaren,
O,
ver voorbij de horizon
van cirkelende melkwegstelsels,
want wat ik zie is oogverblindend,
alsof met sterren wordt geschreven
hoe de zon niet verder reikt
dan deze vinger die wijst
naar wat wordt aangekeken,
en zo heb ik dan nu het Al
in handbereik, en voor het grijpen.
Nu ik je zie: wat ben je
oogverblindend,
alsof je Hart begint te schitteren
als een pasgeboren Ster,
niet ver, maar zo dichtbij,
ja binnen handbereik,
klaar om geplukt
te worden als een rijpe vrucht,
je zucht,
ik voel de ijle rimpeling
zoals die in de lucht nu
rondom mijn haren trilt en ja,
zo oogverblindend
heb ik het nog nooit geweten,
alsof er slechts een ladder nodig is
om dit gezicht van ster tot ster,
van oog tot oog
in Liefde te verbinden,
ja werkelijk,
als alle muizenissen
voorgoed opgezogen zijn,
door zwaartekracht verzwolgen,
fijngemalen tot waar het
in kometen nog wat oplicht
als een slangenstaart, ja, dan,
ja dan begrijp ik hoe het komt
dat jij zo plots verschijnt
aan de hemel die ik wakker denk:
want mocht het niet hier geschreven staan,
zou ik nooit kunnen geloven
dat Jij het bent die met één vingerknip
uit deze partituur
zo'n Vuur kan laten schitteren.
naar toevallig
